ٹونی ءِ ملک کہ سک بھارگاہ ات ،مدام ھورءُ ھرّگ اتءُ زید وشءُ زیبدار ات۔اودءِ ساہ دارءُ سرندگ گوں آجوئیءُ ایمنی ءَ زند گوازینگءَ ات انت۔کس ءَ پہ وش نُکّی شکار نہ کت بلکن پہ گرز دانگ ءُ دروشگے مُرگ ءُ ساھدارے انچو چیروکائی جت کہ دومی مرگ یاکہ ساھدار ھچ ءَسرپد نہ بوت۔پمشکا اودءِ ساھدار آسیگ نہ اتنت بلکن گوں انساناں ھوار زندگی کنگءَ اتنت۔انچو ھورءُ رامگ اتنت چوکہ گِسی مرگ انت۔ھچ کسءَ تپنگءِ سرءَ شکار نہ کت بلکن کسےءَ اگں گرز بوت گڑا کجام اوں ساھدارءُ سُرندگ ئِے گپتءُ برتءُ چیروکائی کشتءُ وارتءُ پدءَ آئیءِ پوستءُ ھڈ ئِے کل کت انت کہ دومی ساہ دار آیاں مہ گندیتءُ دل وارگ مہ بیت۔
ٹونیءِ لوگءَ اوں بازیں مرگءُ ساھدارے است ات کہ اے آئیءِ زندءِ وشتریں مشکولی ات ءُ آئیءَ وتی گیشتریں وھد گوں ھمے ساھداراں گوازینت ءُ آیانی گورءُ سارءُ ساٹگءَ ھچ وڑیں کمی پشت نہ گیتک۔گوں ھمے ساھداراں آئیءِ زند انچو ایمن ات کہ گپ نہ بیت۔آئیءَ نہ ایوکءَ وتی ملکءِ ساھدار دوست داشت انت بلکن آئیءَ پہ ساھدارانی پھازگءِ گلءُ جنگلی زندءِ پھازکاریءَ کار کتءُ دگہ دگہ ملکاں اوں شت۔اودءِ ساھدارانی بابتءَ پولکاری کتءُ اگں بوت کت گڑا بازیں مُرگءُ ساھدارے گوں وت وتی ملکءَ اوں برت انت کہ آیانی پدریچ گار مہ بنت کہ زندءِ بھارگاہ ءِ ماں زمان ءُ ساچءِ وش ءُ ساکم کنوک ھمے ساھدار انت۔آیانی ملکءَ اگں ساھدارے نادراہ بیت یاکہ جاگھے مین بیت گڑا اودءِ سرکار گوں ایمبولینس ءُھیلی کواپٹراں پہ آئیءِ کمکءَ سربیت۔پمشکا آیانی ملکءِ سرءَ کدرت مھروان انتءُ ملک ئِے شرءُ الکاپءَ ساٹ اتگ۔
ٹونی ءِ ملک انچو زیبدار انت کہ جمبر کوہ ءُ ساھدارانی آشک انتءُ پرایانی سئیلءُ ساواتءَ وت جھلءَ کا انتءُ آیانی سرءَ گوار انت کہ چریشیءَ زیبداری دوچند بیتءُ ساچ مستءُ گنوک بیتءُ ناچ ءَ لگ ایت۔چم تاھیرءُ چاڑ گر انتءُ امروز چو ھیالءِ بھشتءَ بیت۔چرے ساھدارانی پھازگءِ سببءَ آیانی ملکءَ نادراھیءُ وبا اوں سک کم انت کہ بازیں ساھدار ھما لیلُک ءُ مسگسکاں ور انت کہ چرایاں نادراھیءُ وبا ودی بیت۔
ٹونی ساھدار پھازیءِ ساتءُ مھیم ءَ اتءُ آئیءَ وتی دوستداریں مِٹو اوں گون ات کہ یکروچے ماں جنگلےءَ آئیءِ مِٹو چرائیءَ گسر کپت کہ آئی ءِ اے گسر کپگءَ آ سک بے چاڑ ءُ تکانسر کتءُ آئیءَ مِٹو ءِ شوھازءَ سجھیں ڈنءُ ڈگار یک کت انت بلئے مِٹو دست نہ کپت۔نوں آئیءِ زندءِ مستریں مول وتی گاریں مِٹو ءِ شوھاز ات کہ آ برے یک مُلکءُ دوارےءَ ات۔آئیءَ اے جنگل ،کوہءُ کور یک پاد ءَ گول اتنت،آئیءَ ماں رسانک درءَ وتی مِٹو ءِ عکس ءِ ھمراھیءَ اے جار شنگ کت کہ ھرکس منی گاریں مِٹوءَ درگیج ایت من آئی ءَ ھمائیءِ ملکی دہ لکھ کلدار داد دیاں۔وتی گاریں مِٹو ءِ شوھازءَ سرگردانءَ ماں بلوچستانءِ کورءُ کوھاں آئی ءِ سرکپت ،آئیءَ دیست کہ اے کوہ ستکگ انت،اے کور ھشک انت ،ادءَناں درچکے استءُ نیکہ ساھگے، مردءُ تپنگ انتءُ ھرکس پہ شکارءَ آھیزگ انت،ادءَ وَ ساھدارءُ سُرندگ چکچین انتءُ ایشانی پتکینک گار انت۔آئی ءَ وتی دلءَ ارادگ کت کہ من ساھدارءُ سُرندگانی زندپھازیءِ ھاترءَ میاں استمانی آمیدگس ءَ ادءِ مردمانی ھلاپءَ کیس کناں۔۔۔
آ وتی ھمے گاریں مِٹوءِ شوھاز ءَ سرگردان ات کہ آئیءَ بازیں ھندءُ دمگاں انسانی پونس اتگءُ سڑاتگیں لاشءُ جون دیست انت کہ لھتین ءِ بس ھشکیں ھڈءُ کانپول پش کپتگ اتنت بلئے کسءَ اے سما نیست ات،بس ھرکس پہ وش نُکی ساھدارءُ سرندگانی شکارءَ دزگٹ ات۔ٹونی ءَ کہ اے نوبتءُ ندارگ دیست انت گڑا گوں وتءَ گشت ئِے کہ تو پہ یک مِٹوےءِ شوھازءَ سجھیں کامگار یک کتگءُ دنیاءِ داد ایرکتگ انت ،بلئے ادءِ مردماں بچار کہ وتی ھم ساھانی اوں سمااش نیست انت کہ چو کپتگ انتءُ کس ایشانی شوھازءَ نئیت ءُ کس پریشاں ماں رسانک درءَ جار نہ جنتءُ دادءُ دھشت اوں ایر نہ کنت،تو وتءَ پہ یک مِٹوےءَ چو دلاپ کتگ، گھتر ھمیش انت کہ وتی جانءَ چداں کش اگں ناں تئی لاش اوں ھمدءَ بے وارث بیت۔ءُ پدءَ آئیءَ گاریں مِٹوءِ شوھاز یلہ داتءُ دیم پہ وتی مُلکءَ رھادگ بوت۔
