بُلبل پِنس ءِ سرا نشتگ اَت ءُ پِنسءَ کوہنیں ترانگاں گیجان اَت۔پِنس ھم گوں شمالءِ نرمیں کولاں سرءَ چنڈینانءُ بچکندان اَت۔ ھنچوشکہ بُلبلءَ بے پِنس ءَ نہ بیتگت ،ھمے وڑا پِنس ءَھم بُلبُل پہ ھچ ءَ شات نہ بیتگت۔پِنس ءُ بُلبُل گوں یک دومیءَ ھنچوش پہ مہر الوتی کنان اتنت کہ گوشئے دو دزگہار مزنیں مُدتے ءَ پد دوچار کپتگنت۔ بُلبُلءَ نرمیں زیمرے کشت ءُ گال آتک
"ترا یک دمانے یلہ دیگءَ منا دل نہ بیت۔ منی ماتءَ تئی لمبانی سرا کُدو بستگ ءُ من ھمدا تئی کُٹّ ءَ وتی چمّ پچ کتگاں۔منا تئی کُٹّءَ شمال ءِ ´گواتءَ لیلو داتگ۔۔۔۔ترا یاد اِنت ھما روچ کہ وہدے من نوک چہ کُدوءَ درکپتگ اتاں کہ یک مردمے منی گِرگ ءَ آتک بلے توگوں وتی چوٹکیں کُنٹگاں آئیءِ دست حون ءُ حونریچ کت۔ آگوں ٹپّی ئیں دستءَ پہ پشلیءُ بے سوبی واتر بوت گڈا پِٹّکءَ وتی دمب سُرینتءُ آ کلاگ زُرت“۔
ھو!منا شرّ یاد اِنت“درچکءَ پسودیانءَ گوشت”آوہدے بے سوبءَ واتر بوت ،جِنگءَ چیلیکِت۔شیرمُرگءَ شیلیکِتءُ پِٹّکءَگوں وتی گونڈیں بالادءَ وتی دمب سُرینان ٹِک ٹِک کتءُ آ کلاگ زُرت۔منا شرّ یاد اِنت”۔
"تو مُدام منا پہریزتگ”بُلبُل ءَ پدا وتی ھبر بنگیج کت”تو منا برے چہ انسانانی دستءَ پہریزتگ ءُ برے چہ گواتءِ ترندیں کولاں۔شما دُرہ منا سکّ دوست اِت ، منا تئی ھمساہگیں کلیر ھم سکّ دوست بیت کہ مُدام منا توار جنت ءُ وتی لمبانی سرا شیکینیت” بُلبُلءَ کوہی بودءِ نیمگادیم ترّینتءُ وتی ھبر برجاہ داشت”اے کوہی بود ھم منا سکّ دوست اِنت۔ اِدءِ درچکءُ دار ،ادءِ سِنگءُ ڈوک دُرہ منا سکّ دوست اَنت۔اے زید منا سکّ دوست اِنت“۔بُلبُلءَ یک دمانے وتی ھبر داشت ءُ پدا گال آتک”منا یاد اِنت کہ کلیر ءِ سرا جنگءَ کُدو بستگ اَت،آئیءِ چُکّ چہ من نزور اتنت ۔ گڈامن چہ وتی ماتءَ جُست کُت کہ اے جِنگءِ چُکّ چو نزور اَنت پرچا؟منی مات ئَ منی سُنٹ گِپت ءُ گوشت اے جِنگ ءِ چُکّ وتی وہدءَ کاینت ءُ تیار بنت ۔ھمے جنگءِ چوریگ گوں تو لئیب کننت”۔
پِنس گوں گواتءِ کولءَ کموکے چنڈِت ءُ آئیءَ بشکندانءَ گوشت”راست گوشئے! اے کاہ ، اے بوٹگ، اے ڈوک ءُ ڈل ،جِنگانی چیلیکگ، کپنجرانی کیلیکگ ، اے دُرہ وتی مَٹ وت اَنت ءُ اے سرڈگارءِ براہ اَنت کہ واجہ حداءَ جوڑ کتگ اَنت”۔
پِنس ءِ ھبر دنیگت سرجم نہ یت کہ بُلبُلءَ پدا وش وش ءَ زیمر دیانءَ گوشت”ھو! منی ماتءَ مُدام ھمے دعا کتگ کہ اے پنس ءُ کلیر آباد باتنت۔اِدا بُلبُل ءُ کپوت مُدام نالات اَنت۔منا مات ءِ ھبر دنیگت یاد اَنت کہ آئیءَگوشتگ اَت اے کوہستگ شمئے جنّت اِنت۔ شما ھمے درچکانی کُٹّءَ رُدات ئے ھمدا چُکّ ءُ بر کنات ئے”۔
پِنسءَ چہ گلءَ وتا چنڈینت ءُ بُلبُل وتی لمبانی سرا شیکینت۔ ھمے دمانءَ پِنسءَ سما بوت کہ بُلبُل کموکے مُلور اِنت۔ پنس ءَ بُلبُل اے وڑا ملوریءَ ھجبر نہ دیستگ اَت۔”تومروچی بے چاڑبے چاڑئے پرچا؟”پِنسءَ جست کت۔
بُلبُل ءِ دلءَ گوشئے گریوگ بند اَت ۔آئیءَ ھیلتے وتی سُنٹ پہ گالءَ رہادگ کُت ءُ گوشت۔
"سے روچ اِنت کہ گوریچ ءَ سر کتگ۔ بازیں مُرگ زِربارءَ شُتگنت ءُ چندے مرچی باندا رونت۔من ھم مجبور آں کہ ھمے مُہم ءَ دگہ مُرگانی پجّیا بہ روآں۔بلے….“ بُلبُلءَ کموکے وتی ھبرداشت ءُ پدا گال آتک”بلے منا بے تو وش نہ بیت "۔
پِنسءَ بُلبُل ءِ ھبرپروشت ءُ گوشت”تئی مات ،تئی بلکّ دُرہ ھمے موسمءَ شتگَنت بلے پدا واتر آتکگ انت ۔تو ھم برو
پدابیا۔ اے شمئے دود اِنت ،وتی دودءَ یلہ مدئے”۔
"ھؤ! من رواں بلے زوت واتر باں۔داں منی آیگءَ زمستانءِ کہریں چِلّگ ھم پرُشیت۔تئی تاک پدا ترُکنت ،تو پدا بُورّ ءُ بر کارئے۔ پدا کوترءُ کپوت گرومب اَنت، شیر مُرگ شیلیک اَنت،سیہ گورءُ کپنجر چیلیکنت، شانتل گوں وتی وشیں توارءَ نالیت۔چہ تئی رِتکگیں براں تولگ وتی لاپاں سیر کننت۔ بے تہمبلیں کانگشک ھم مدگءُ کٹگ ءِ شکار کنت”۔بُلبُل گوشان اَت ءُ پِنس اِش کنان اَت۔”پدا آزمان ءَ جُڑ بند اَنت ، گرند گرندیت ءُ گِروک شہمیت ۔ نگرہیں ترمپ سرڈگارءَ سبزین اَنت۔کہیرءِ مِنج گورونڈ بنت۔ کلیر ھم وتی براں چو دُرّءِ وڑا سمبہینیت۔گولو رنگیں گونشان (ویّا) پہ کلیرءِ برانی ورگءَ رُمب رُمبءَ کاینت۔ بینہ مکسک تئی بُورانی سرا ھالو جنَنت ، پاتُل وتی بانزلاں چاپین اَنت۔پیکلُک ،جِنگ، کپوتءُ شاتل دُرہ کُدو بنداَنت ۔من تئی لمبانی سرا کُدوبندآں، منی چوریگ تئی لمب ءُ ٹالانی سرا شیک اَنت”۔
چہ مُلوری ءَ پِنس ءِ دو تاک چہ ٹالءَ سِستءُ بُنا کپتنت۔پِنسءَ وتا نزّ آورتءُ پہ بُلبُلءَ نیکیں دعا کنانءَ گوشت”بروپاکیں پروردگار مارا ءُ شمارا درستاں چہ انسانءِ زوراکیءَ بہ رکّینیت“۔پِنسءَ گوں لمباں دمانے بُلبل بگل گیر کُت ءُ پدا وتی گپّ برجاہ داشت”انسان بزّور(ظالم)یے۔مروچاں ایشاں اِدا مزنیں روّایے(روگءُ آیگے) زُرتگ،کاینت اسپیتیں کِشک کشّنت ءُ رونت، حدا وت حیر بہ کنتءُ مارا حدا چہ انسانءِ زوراکی ءَ بہ رکّینیت“۔
بُلبلءَ وتی بانزل پچ کت اَنت ءُ اجازت کنانءَ گوشت”شما سلامت بات ئے،اے زیدءِ وشیں نِدارگ سلامت باتنت۔من زیت پدا کایاں”۔ بُلبُلءَ وتی سُنٹ پِنسءِ لمباں پہ مہر مُشت ءُ دیم پہ زِربارءِ دراجیں پندےءَ بال کت۔
٭شش ماہءَ پد٭
بُلبُل ءِ دلءَ ھزار ارمان مان اَت ۔آوتی ماتی ڈیھءِ نزیکءَ سر بوتگ اَت۔پِنسءِ زہیر گوشئے گیش بیان اَتنت ،بُلبلءَ ھم وتی بال ترند تر کت اَنت کہ زیت وتی زیدءَ سربہ بیت۔
دمانے ءَ پد بُلبُل ءَ پہ گل ءُ شاد وتی بانزل نزّ آورت اَنت کہ وتی زیدءَ بہ نندیت بلے آئیءِ سر ءِ ھوش شُت ،گوشئے سیاہ مارےءَ دجت۔
"اے بُرز ءُ بلندیں ماڑی چہ کجا۔ بلکیں منا ھوشءَ دیم داتگ۔کج اَنت پیکلُک گوں وتی ٹولیءَ ، کج اَنت جِنگ گوں وتی وشیں چیلیکگءَ ، کج اَنت کپوتءُ شانتل گوں وتی وشیں زیمرءَ ، کُج اَنت کپنجر گوں وشیں سوتاں ۔ادا گاڑیاں دُوتءُ شور اِنت”۔آئیءَ کلیرءِ حیال آتک ،آئیءَ دیست کہ کلیرءِ بُنڈ کپتگ ءُ لمب ھاکانی توکا شِنگ اَنت۔بُلبُل بال کنانءَ دیم پہ پِنس ءَ شُت ۔آئیءَ دیست کہ پِنسءِ نامءُ نشان نیست۔پِنسءِ جاگہءَ مسیتے بستگ،آئیءِ بانزلانی ھاٹی شُت،پہ ناکامیں دلے آمسیتءِ مینارءِ سرا نشت۔آئیءَ لوٹِت کہ گوں حدا ءَ پِریات بہ کنت بلے آئیءَ حیال آتک کہ پِنس ءِ جاگہءَ حداءِ لوگ بستگ ۔ آئیءَ وتی سُنٹ بُرزاکتءُ گوشت۔۔۔۔۔۔۔۔
"من کجا وتی پریاتءَ سرکناں“۔ گوں ھمے ھبرءَ بُلبُل دلپٹ بوت ءُ چہ مینارءَ بُنا کپت۔
گوں ٹُپّ ءِ توارءَ مسیتءِ بانگوءَ چکّ ترّینت داں بُلبُلی جونے کپتگ ۔آ نُرنڈانءَ شت ءُ آئیءَ مینارءِکِرّا ایریں روپگ زُرت ءُ گوں روپگءَ بُلبُل ءِ جونءَ تیلانک دیانءَ آئیءَ گوشت
"کانگیءَ ھم آرام نیست ، باریں چہ کجا ڈنّی مُرگانی جوناں ھمدا کاریت ءُ چگل دنت”
