یک روچے من باغءَ مک کتگیں گوں سریچکءَ گشت:
تو اے باغءَ اوشتگءَ دمبرتگ…
آٸی ءَ گشت:
”ساہداراں ترسینگءِ تام ہمنچو وشءُ شرکن انت کہ من چہ ایشیءَ کدی ھم دم نہ براں…“
من یکساعتے جیڑہ ات ءُ گشت:
”اے راستیں پرچہ کہ من ھم اے وشیءِ لذّت چش اتگ…“
آئیءَ گشت:
”ہٸو ھما مردم کہ آہانی بدن کہ چہ کاہءُ بُچاں پُر بہ بیت آ چہ اے لذتءَ سرپد بوت کن انت..“
اے گپءِ اشکنگءَ پد من چہ اودا رہادگ بوتاں، بلے من اے نہ زانت کہ آئی ءَ منی توسیپ کت یاکہ منی سرا تژن جت؟
یک سالے گوستءُ ہمے دار ءِ سریچک یک فلاسفرے بیتگ اَتءُ یک رندے پدا چہ ہمائی کرا شِہ گوستاں کہ من دیست آئی ءِ سرا دو کانگیاں کُدو بستگ ات.
