سِنگ ءِ سرگْوست

شھر ءِ یک دگّے اَت- گوزوکیں گاڑی ءِ پرّگاں یک سِنگے چہ دومی ءَ جتا کت- آ سنگ ءَ دل ءَ ھیال کت- باید اِنت کہ اے جاوراں من وتی ھم گونگانی تھا مہ باں- شرّتِرھمیش انت کہ من دگہ جاھے ءَ برواں- یک بچکّے اتک ءُ ھمے سنگ ئےِ زُرت ءُ شُت- سنگ ءَ وتی دل ءَ ھیال کت- منی دل ءَ اتک کہ من مسافری ءَ دربیایاں، من ءَ سفر نصیب ءَ بوت- ھرچی بوت کنت بس واھگ مھکم بہ بنت- بچکّءَ سنگ یک لوگے ءِ نیمگا دَور دات- سنگ ءَ ھیال کت- منی واھگ ات کہ بُرز ءَ بال بہ باں اے واھگ ھم سرجم بوت…..
بس واھگ مھکم بہ بیت- سنگ ٹہکگ ءَ دریگے ءِ شیشگ ءَ لگّ اِت- شیشگ ءَ ٹُکّر بوھان ءَ گُشت- "بے مراس….منی پروشگ ءَ ترا چے رست” تو باز شرّ کت کہ چہ منی راہ ءِ سرا دیراَتک ئے، من نہ لوٹاں کہ مردم منی راہ ءِ سرا دیوال بہ باں-….. بایداِنت کہ ھر چیز مئیل ءُ تب ءَ بہ بیت- منی راھبند ھمیش انت-
چو گشت ءُ سنگ نرمیں نپادے ءِ سرا کپت- سنگ ءَ نپاد ءِ سرا ھیال کُت- "من باز پند جتگ نوں بایدیں کہ کمّے دم ءُ دھوتے بہ کناں”
یک کاردارے اَتک ءُ آئی ءَ سنگ چہ گندانی سرا چست کت ءُ ڈنّ ءَ دگّ ءِ سرا چگل دات-گوں دگّ ءِ سرا کپگ ءَ سنگ ءَ گوں وتی ھمگونگاں گُشت- "براتاں! ھُدا شمارا سلامت بہ کنت- من انّی انّی چہ یک شانداریں ماڑی ءَ بوتگ ءُ پیداکاں-بلے آئی ءِ مزن شانی ءَ من ءَ ھچ مُلمہ کت نہ کتگ- منی دل پہ شمئے نند ءُ نیاداں بند بوتگ من پمیشکا من واتر بوتگ ءُ اتکگاں”