چاگردی تَب

چاگرد چہ انسان ءَ جوڑ بیت ءُ انسان وتی تب ءُ کرد ءِ رِد ءَ چاگرد ءَ جوڑ کنت یا کہ دروشم دنت۔
چو کہ دو جاڑ یک وڑ نہ بنت ھمے وڑا چاگرد یک وڑ نہ بنت ءُ یک دگری ءَ چہ دگری دار انت، پاکستان یا کہ کراچی ءِ وتی تبے ءُ پاکستان جوڑ بیگ ءَ ساری، وہدے انگریز ءَ کراچی، ملیر ءُ چَپ ءُ چاگرد دزگیر کُرت انت گڑا بازیں چاگردانی تَب کراچی ءَ سر بیت انت ءُ کراچی ءَ وتی تبے جوڑ بیت، اے باز وہد دیم روی نہ کُرت کہ اشی سرا مستریں چِست ایر کَپت وہدے کہ پاکستان جوڑ بیت، پاکستان ءِ جوڑ بیگ ءَ گوں ھواری ءَ کراچی ءِ تَب باز بدل بوت، زانگ نہ بیت کہ اے ھما کراچی انت کہ ساوڑ پہ دنیا ءَ سیلی جاہے ات، باگ ءُ بوستام ات انت، مردم سادگ ءُ ٹگّی باز کم ات۔ کراچی ھما اَت کہ لہتے تَر ءُ تاب کنوکاں گْوشتگ کہ کراچی ’’شہرانی بانور‘‘ انت۔ بلے اے بانور جنوزام بیت، بانور ءِ دَستگیر بیت ءُ لُٹ ءُ پُل ءِ آماچ بیت ءُ اے زانگ ءَ پہ ھما وہدے کراچی ءِ تب ءُ ڈینامکس ابید کراچی جہمنندانی گوں کراچی ءَ سیادی ءُ مہر زانگ الم انت۔
چو پرچا بیت اشی ءِ تہا کراچی ءِ نوکیں مہمان چہ انڈیا ءَ پیداک ات انت چو کہ انڈیا ءَ سیاسی چِست ایر ءُ چاگردی کسماک ءَ سک باز دیم روی کرتگ، آ چاگرد ءَ ھمک وہد بَڈّگ ءُ رَد دیگ ءِ کسماکی ءَ گوں چاگرد ءَ ھمگرنچ ات۔ انچو کہ کرشن چندر ’’دادر پُل کے بچے ‘‘ ءِ تہا پیش داشتگ، یک تچوکیں چاگرد ءِ کہ گام گام رد دیوک نندوک ات انت، آ چاگرد ءَ چہ آیوکیں شر ءُ ھراب، چَکّہ لیب کنوک، قسمت چاروک ءُ ناکام عاشق، کلرک ءُ نیم حکیم ءُ باریں چونیں چونیں ٹگ کراچی ءَ آتک سر بیت انت۔ دومی مستریں چیز اش ات کہ کراچی ءِ واہندی چہ بُنُکی واہنداں پَچ گرگ ءُ نوکیں واہنداں دیگ بیت ءُ انچو کہ اگاں دہکان ءِ دست ءَ جریدگ ءُ سینگار اِتگیں کشار ءَ یک کلرکی ءَ دئے یا کہ ٹگّی ءَ کہ دئے آ کشار کجا سر بیت ھمے وڑ کراچی ءِ گوں بیت۔ کراچی ءِ بُنی مردم سادگیں بزّگر بیتگاں ءُ لہتے گوں بزّگری ءُ لہتے دہکانکاری ءَ گلائش ات انت، ھمے نیام ءَ انڈیا ءَ چہ مہلوک ءِ یک بلائیں سیلابے اتک ءُ لہتے گیش زانتکار ات آیاں ہندو آنی جہگیر دست زُرت انت ءُ لہتے سرکاری نوکر جوڑ بیت ءُ لہتے دکاندار جوڑ بیت، اے نیام ءَ بلوچ ءُ سندھی بزّگر وتی نزانتکاری ءَ سادگی ءَ سک تاوان وارت ءُ وتا وتی دمگاں داریت ءُ یک پہ یک ءَ آئی دمگ گار بیان ات انت۔
اے دمگانی گاری ءِ سوب ھندی جہمندانی سادگی یا سیاسی نزوری کہ آیاں وتی سیاسی تپاکی چو کہ بلوچ ءِ سیادی گوں بلوچستان ءَ نہ پروشگ ءُ سندھی ءِ کہ کراچی ءِ جہمنند ات سیادی گوں سندھ ءَ پروشگ بیت، نوکیں جاورانی ءُ تَبانی چست ایری ءَ وتا یکجاہ کنگ ءُ جاوراں دیم دیگ ءُ وتی تہا سروک جوڑ نہ کنگ ءِ نزوری ات، ابید چہ انڈیا، پنجاب ءُ خیبر ءِ مردم پاکستان ءِ است ءُ نیستی ءَ دست گلائش انت ءُ آیانی طاقت باز اَت ءُ آیاں نندگ بندات کرت ءُ وتی تب ءَ کراچی ءَ سر کُرت۔ سبک سبک ءَ کراچی ءِ وتی تب یک دم چیر بیان بیت ءُ تو بہ گوش کہ بیگواہ بیت۔ کہ کراچی تب سادگ ءُ آیوکیں نوکیں مردم طاقتور ءُ ٹَگّی ءَ بلد ات انت۔ جہمنندیں مردم یک کارءُ پنجاہ وارینگ ءِ دود ءَ تب ءَ زند کنگ ات انت۔
بلے گڑا ھم اے بیگواہیں تب کہنیں دمگاں زندگ ات ءُ وتی گُڈی ساہ ءَ زیرگ ءَ ات، مردم وتی دیم ءَ گوں است انت بلے 1980 ءِ گُڈ سرا کراچی ءِ کہنیں تب گار بیان بوت ءُ 1990 ءَ چُٹ اِت۔ نی ما کہ کراچی ءَ تب ءَ چاریں آ وت یک نوکیں نسلے چو کہ اگاں بازارءَ کپودراں ما بچاریں گڑا گندگ ءَ آ ’’چاہی کپوت‘‘ (انگریزی ءَ روک فیجن) گندگ کاینت ءُ اگاں زانتکاراں جُست کنے گڑا آ گوش انت کہ اے کپودر نی وتی بُنی نسل یلہ کتگ ءُ بازاری نسل جوڑ بیتگ کہ اشی فطری نسلی سیادی ھلاس بیتگ ءُ اے نسل ءَ جتاہیں نام ءِ دیاں بزاں ’’بازاری کپوت‘‘ (انگریزی ءَ فیرل فیجن) ءُ وائلڈ لائف ءِ فطری نسلاں چہ سستگ اشی تہا بازیں نسلانی تہر ھوار انت نی اے یک انچیں نسلے نہ انت کہ قدرتی نسل گوشگ بہ بیت۔ ھمے وڑا کراچی چاگردی تب نی اے تب ءِ سرا پَٹ پول کنگ لوٹیت کہ اشی ءِ تہا شَری پشت کپتگ یا کُل تباں تہنا وتی ھرابی مُچ کتگ انت۔
کراچی تب بدل بیگ ءَ گوں ھوار کراچی ءَ بلوچ ءِ تب ھم بدل کُرتگ پرچا کہ کراچی کُل بلوچستان ءِ گوں ھمگرنچ انت من باز بلوچستان ءَ سرپد نہ آں بلے ھما مہلوک ءَ گوں دُچار کپاں آیاں چہ زانگ بیت کہ وہد ءِ سیاہ گوات ءَ بلوچستان ءِ تب باز بدل کُرت ءُ مہلوک ءِ تہا اے کراچی (پاکستانی) تب کایان انت۔
اے اکس کہ من داتگ کہ دُوکُستہ ءَ پیش داریت، ھما مردم کہ دو نیمگی بہ بکنت۔ بلے منی دلا مارا نی نوکیں گالے شوازگ لوٹیت کہ مرچا انسان جند ءَ گوں دروگ بندیت ءُ ھمک سہت ءُ دمان وتا ریپین ایت کہ من شرّاں ءُ منی ھرابی اسل ءَ ھرابی نہ انت۔ ھمک مردم دیم ءَ پوش مانشتگ اے پوش ھمنکس باز انت کہ نوں پوش مانشونک وت نہ زانت کہ چینکس انت ءُ آ اے وہدی کجام پوش ءِ تہا انت۔ چو کہ کرپشن بکن ءِ یا نکلی یا بے ضرورتیں میڈیسن نادراہاں بدے ءُ کمیشن ءَ مُچّ کن حاجی جوڑ بہ بئے۔ رمضان ءِ ماہ ءَ نَپ ءَ گیش بکن ءُ چیزاں گران بہا بکن ءُ پدا مہلوک ءَ ھیرات بدے۔ شدیگاں ورگ وارین ایت۔ مہلوک ءَ سوج بدے کہ ھدا ھدا بکن ءِ، اے دنیا جُز وقتی ئے۔ سنگتی وتی کار ءِ آترا کنت وہد ءِ سنگت ءَ کارے کپیت گار ءُ بیگواہ بہ بیت، کسے دیم ءَ نشتگ آئی توسیپ بکن پاد کئیت دو زاہ بدے کہ شوم سرا نہ کپی۔ اسپیتیں پُچ ءُ سیاہیں رنگ داتگیں ریش ایر بکن ءُ دنیا ءِ کُل سِلکاری ءِ اجازت انت۔ پہ زرّ نہ سیاد بچار، نہ مردمی بچار، نہ گریب ءُ نیزگار بچار۔ زرّ مُچّ کنگ ءُ پہ وڑ وڑیں ٹگّی بکن اے وڑیں بازیں کار انت کہ کدی کدی تو گپ کہ کنے گڑا زانگ بہ کہ مردم چہ جند ءَ ھوں چیر دیگ ءَ انت، یا بہ گْوش کہ گوں جند ءَ گوں ٹَگّی کنگ ءَ انت۔ دُوکستہی مرچاں بدل بیتگ ءُ رگ ءُ ریشگ رودینتگ بائدیں کہ نوکیں گال ءِ سیچگ بہ بیت۔
من نہ زاناں اے تب اے چاگرد ءَ کجا بارت بلے من بیزاراں، پرچا داں چُنت جند ءَ بہ گوشاں کہ اے کالونیل ءَ مئے سرا مُشتگ ءُ مئے اسل تب پدر بیت اگاں اے ظالم ءُ آ ظالم بہ چُٹیت، وہد ءِ کہ ما جند ءَ گوں دروگ بندیں گڑا کئے ءُ چوں کسی ءَ تَب ءِ شَری ءُ ھرابی ءَ دراہین ایت؟
چونا ھما کہ انسان ءِ کُلیں تَب ءُ لالچ ءَ چارگ ءَ انت آ گوش انت کہ اے دنیا نوں باز اے بوج ءَ زُرت نہ کنت، بدل بیگ ءُ مارگ لوٹیت بلے من گنداں کہ انسان وا باز دیر ءِ گپ انت، ما چوں دومی مردم ءَ سرپدی دئیں کہ مئے جند وتی جند ءَ چہ چیر انت۔ اے چاگرد نوں یک انچیں تبی ءَ سر بیتگ کہ واتر کنگ گران نہ انت بلکہ ناممکن انت۔ رستر جوڑ بیتگیں چاگر ءَ مہر، دوستی، لیکا، ھیال، مردمی اے دگہ جہان ءِ گپ گندگ ءَ پیداک انت۔
من یک انسانی آں ءُ گوں من ردی بیت کنگ ءُ من گوں دروگ بست کناں