سرگوست: اُستاد رھیمداد

دیراَت کہ منی دلءَ بوتگ وتی بُنکی ھَنکیں ءَ چکرے برواں بلے وھدءِ جنجال ءُ دست گٹیانی سبب ءَ نہ گیشتگ اَتاں-

ھمے گوستگیں سالءَ نزیکیں سنگتےءِ سوربوگءَ اَت گڑا منءَ دعوتءِ دات ءُ واجکارءَ زِدکُت کہ منی آروسءَ ترءَ الّم آھگی اِنت من ھم جواب کُت نہ کُت من کمیں جیڑاِت دلءَ اَتک کہ یک تیرے ءَ دوشکاربہ کناں یکے آروسءَ بہ رواں دومی کوھنیں ھَنیک ءُ مردماں ھم گِندوک کناں

دومی روچءَ ماسیادءِ آروسءَ سربوتی
آروس بندات اَت چاپ ءُ دُرکل اَت نازینکانی توارءَ جیکگے پِراَت-

آروسے گُڈی روچ اَت ءُ ما درست کاپرے ءِ چیرءَ نشتگ اَت ایں ءُ گپ ءُ دیوان اَت پوتاری اَت وت جَنّگءُ وت مانا کنوکائی اَت ھمے ساھتءَ موٹل سائیکلےءِ ریسے توار بوت…..من دنزدیستاں کہ موٹل سائیکلے سستگ اَت چو تیریگءَ پیداک اَت –
اڑے رھیمداد مہ بیت …؟یکے ءِ دپءَ من بس ھمنچواِش کُت….من دانکہ ھیال کُت کاپر ھالیک بوت درست کاپرءَ چہ ڈن تچاں دیم پہ لوگاں رھادگ اَتاں اللہ ھیر چے بوت؟ لھتیں کسانیں چُک ھم من دیست کہ چوھَزدگیں چِیپوکءَ بال اَتاں لوگےءَ پُتراَتاں من اے چُکانءَ چو تچگ ءَ دیست من گیشترھیراں بوتاں

من بلے انگت چادر الی بند کُتگ اَت ءُ نشتگ اَتاں وانگ وانگءَ مردماں چارگءَ اَتاں
موٹل ھم نزیک ءَ رستگ اَت ھمے ساھتءَ منی چم پہ موٹَل ءَ کپتاں کہ مردکےءَ را سیاھیں ایرانی دزمالے سرءَ بستگ اَت ءُ لنٹے گَٹ پاتکگ اَتاںءُ موٹلے ھَنڈلے مَرگوئی مَرگ داشتگ اَتاں ءُ سستگ اَت پہ کاپرے چیراپیداک اَت
اڑے کلام ءَ نوں شرجَت -بزاں نہ کنے کہ مردم ھمے واستءَ تچگءَ اَتاں؟
من ءَ لھتیں مردم تواردَیگءَ اَت کہ اڑے بہ تچ اڑے بہ تچ رھیمدادترءَ لگت کنت تئ دستے پادے پروشیت اڑے بہ تچ
بلے من دانکہ الی بند بُتک موٹل کاُپرءَ پُترت

من ءُ موٹل دوچار بوتیں من ھَمکہ بوتاں کہ کاپرے مِنّگ امبازکُت منءَ بلے انگت کمیں ژامبلنیت ئے ءُ کاپرے دومی نیمگءَ ژپگءَ درآتک ..بگرے اڑے بگرے…سائیکل ءَ بگرے منءَ بگرے موٹل سوار وت اَنچوگُشاں گُوست
منی وتی دلءَ گُشت کلام ترءَ بہ بارت من نوں ترءَ گِری

من ھمے دیست کہ سائیکل دیم ءَ گوں یک تگردی لوگےءَ دُچارکپت ….بلاھیں دنزے بوت
مردم پَد ءَ درست کاپرءَ پُترتاں بیا رھمیداد …..رھیمداد ءَ سائیکل مھاراَت ءُ اَتک منی چم رھیمدادءِ سائیکل ءَ کپتاں نہ لائٹ نہ بریک نہ میٹر نہ مرگارڈ نہ بیک بتی ھچ نیست اَت ٹانکی ھم لپتگ اَت ءُ ھنڈل ھم پہ دیم اَتاں….منی جان لرزگءَ اَت اڑے رھیمداد وتی خُود کُش ءَ ھمانگوایرکن…..یکےءَ توار دات رھمیدادآتک کاپرچیرا وش آتک ءُ شادت بوت …منءَ یکےءَ جست کُت کہ باریں ھالاں بہ کن توٹپ ءَ ٹور نہ بوتے؟
من گُشت بلے اے مردکءَ پرچہ چُش کُت…؟
.اے مردک کسانی ءَ موٹل ھََلائینگءَ اِنت بلے انگت روچے پَسے لگت دنت روچے مردمے لگت دنت

رھمیدادھیسک ءُ ھمپان اَت گپی ءُ ترانی نہ اَت گلاسےِ آپءِ دستءَ اَت دستے لرزگءَ اَتاں
منی چم رھمیدادءَ سک اَتاں منی دلءَ اَت کہ سرءُ سوج کناں واجہ سوچ اے موٹلءَ تئ جندے پادے پروشیت انگت ھَرے بزیر
دیوان ءَ پدءَ ھرکس گوں وتءَ دلگوش بوت کسانیں ساھتےءَ پدمن دیم گوں رھیمدادکُت ھال اھوال ءَ پد من جُست کُت رھمیداد تو سائیکل ھلائنگ نہ زان ئے؟
ناں اڑے ھمے ناروائیں کھروار گوں من نہ ٹھیت گوں -منءَ ایشی ءَ بازرندءَ کُشگے کنڈءَ رَسینتگ بلے منءَ آسبزچاریں ھُداءَ رَکتگ
رھمیدادءَ وتی مُشوک کَشتاں ءُ منءَ پَسو کُت
گڑا رھیمدادسوچے بھاءکن انگت ھَرے بزورپہ توگھتریں

اڑے ھرے بوتیں شرتراَت بلے ھَردگہ کاہ ءُ کدیمے لوٹیت- رھمیداد پسوکُت
دگہ سنگنتے ءَ دیم گومن کُت اڑے رھمیداد زان ئے یک رندے چوں کُتگ؟رھمیداد رَوگءَ بیت دیم پہ پارکنڈءِ میتگءَ لھتیں جنیادم چاتےءَ آپ کشگءَ بیت رھمیدادءَ سائیکل نہ مَرنہ اِیت ءُ دیم پہ جنیادماں روت جنیادم ڈولءَ یل کناں پہ دیم تچاں رھیمدادگوں سائیکلءَ چاتءِ دپءِ دارءَ ڈُک وارت سائیکلے چہ رھمیدادءِ دستءَ لگوشیت ءُ چاتءَ لونجان بیت ھَمکرءَ جندے گوں چاتے دپءِ دارءَ لگیت یک نیمگےءَ ژپگا ایربیت-ارررررر منی چم درتکاں اے زالم انگت گڑا عبرت نہ گپت؟
دگہ سنگتےءَ منی دلگوش وتی نیمگءَ کُت گُشت دگہ رندے واجہ رھمیدادگوں سائیکلءَ لوگے ءَ پُتریت جنیادمے نانءَ بیت رھیمدادشیکنءَ لگت کنت جنیادم پادکیت ءُ سائیکلےھنڈلاں گپت ءُ داریت گُشی ھئ ھئی لالاتوگنوکے سارے؟ رھمیدادترکُتگیں آرتءَ لگت دنت ءُ گُشیت کہ شمے لوگانی دیم کہ گوں روڈءَ اَنت منی چی گناہ اِنت؟
اے وَ ھچ باوری گپ نہ اَتاں منءَ باور بوگءَ نہ اَت منی چم کہ دومی باریءَ سائیکل ءَ کپتاں پہ سائیکل ءَ ھچ نیست اَت ءُ رھمیداد ھم منی دیم ءَ نشتگ اَت ءُ کندگءُ گُشگءَ اَت ھَو اڑے اے پرپٹ ءَ منءَ باز رندءََ پشل کتگ ءُ دَور داتگ
مردم نوں درست رھیمدادءِ بڈءَ کپتگ اَتاں
اڑے سلیمانءِ اَئیدی ایں پَسے ھم لگت کُت ءُکُشت ھاھاھا
اڑے یک شپے گرماگے موسمےءَ مُریدے چُکے گوانزگءَ گوں دُچاربیت چُک گوں گوانزگءَ چپی بیت مریدگوں جنیں ءَ وتی ساہءَ زوریتءُ تچیت
رھمیدادکندت اِت ءُ گُشت ھَما شپءَ اڑے منءَ گوانزگے آھن سک لگت اَتاں منی جان ءِ پُٹ پادآھگءَ اَتاں کہ شکرے اے کھروارءَ منءَ لگت نہ کُت