چاگرد ءِ بوجیگ سودَر ءَ جتگ

بیگاهے ندارگ وش ات. مولُمی گوات نرم نرم ءَ سر ءَ سمارگ ءَ ات. دل ءَ اومان کُت که اے بیگاه گوں سنگتانی دیوان ءَ گیشتر وشتام بیت. من دیم په بول پَٹّ ءَ راهدگ بوتاں. اے بول پٹّ که من وتی زند ءِ بلائیں بهرے همے بول پٹّ ءَ په پٹبال گوازی ءَ گوازینتگ، بلے مرچاں مئے باوست جاه انت. همُک بیگاه ادا ازم، لبزانک، راجمان، سیاست، چاگرد ءُ زند ءِ دگه جنجالانی سر ءَ باوست بیت. درهیں سنگت وتی مارشتاں درشان کن انت. وتی زند ءِ همروچیگیں کِسّهاں کار انت. همے نیام ءَ نوک باندیں لئیبیانی بول بریں یک سنگتے ءِ دپ ءُ دیم ءَ لگ ایت بلے باوست گونڈ نه بیت. دانکے دیگر ءِ روچ رولهانی بزیں سریگ ءِ سر ءَ مه کنت، کسّه روان کن انت.
لهتے روچ انت که میران مئے پتّر ءَ ساڑی نه انت. سنگتاں چه پُرس ات ته زانگ بوت که میران ءَ دیوانجاه مَٹ کتگ. مرچاں آئی ءَ نوکیں سنگت درگیپتگ. گوانکو لمبر هم مٹ کتگ ئے. دیر انت گوں واجه ءَ دیوان بوهگ ءَ نه انت. میران مئے دیوان ءِ براه بوتگ. میران ءِ گپ ءُ هبر سک وش بوتگ انت. سکیں راجدوستیں سنگتے بوتگ. پدا وشتریں هبر که سنگت سک باز واننده ءُ زند ءِ ریپکاں سرپدیں مردم ئےبوتگ. ما چه آئی ءَ سک باز دربرتگ بلے باز وهد انت که سنگت مئے دیوانانی بهر نه انت.
مرچی مئے باوست دیما روگ ءَ نه ات. هر سنگتے میران ءِ کمی ءَ مارگ ءَ ات. گڑا سنگتاں سوڑ ات که مروچیگیں بیگاه باید میران ءِ نام ءَ کنگ به بیت. میران ءَ درگیج ایں ءُ هبر ءَ پرمائیں ءُ ما شما میران ءَ گوشداریں. سنگتاں پَت یک کُت ءُ دره میران ءِ لوگ ءَ شُت ایں. میران ءِ لوگ ٹُک ات، میران لوگ ءَ نه ات. میران ءِ کماش ءَ مارا دیست، ملور مُلور ءَ گشت ئی که واجهاں شمئے سنگت مرچاں درگاهانی مُنجار انت، لوگ ءَ نه نند ایت.
درگاهانی مُنجار؟؟؟ اے چونیں گپ ئے؟……. واجه ءَ گُشت که میران نشه کنگ ءَ انت. مرچاں مردُمی نه انت. درهیں روچ ءَ درگاهانی سر ءَ کپتگ. نئیکه آئی ءَ زند ءِ سما انت نئیکه جند ءِ. آئی ءِ مال ءُ متاه نشاه انت. آئی ءَ دگنیا ءِ کاراں کار نیست. آئی روچ گوں چرس ءِ دمے ءَ بندات بیت ءُ تریاک ءِ دوتاں هلاس بیت. من وَ گُشگ ءَ دمبرت بلکیں شمئے گپاں بزوریت. مارا وَ هچ کِمار نه کنت.
کماش ءِ گپانی اش کنگ ءَ پد ما دره ابکّاه بوت ایں. کماشے مُلوریں دیم مئے چمّاں نکش بوت. دل ءَ گشئے اُپّارگے چیست بوت. ما میران ءِ شوهازگ ءَ دیم په درگاه ءَ شت ایں. چونا ما اولی مردم نئیت ایں، چه مارا پیسر هم هزاراں مردم همے ادیره ءِ سر ءَ وتی کس ءُ وارثانی شوهاز ءَ آتکگ. لهتے آیانی پولگ ءَ سوبین بوتگ ءُ لهتے ءِ وتی جند بیگواه بوتگ. بلے اے ادیره تنیگه برجاه انت.
هیر قوالی ءِ سازانی توار، مُرگانی چری پری، ملنگانی اوگام مردمانی پاد برمش. اے مئے هلک ءِ درگاه انت. انچو مئے اُمبرے بول پٹّ ءَ گوستگ، همے داب ءَ ادا هم بازینے ءَ وتی سُهب ءُ شپ قربان کتگ انت. بس دگری همیش انت که ما وت ءَ په تچگ توسینتگ که دو روچ گیشتر زندگ به بئیں ءُ ایشاں وت ءَ په دم ءُ دوت توسینتگ که ما چه زند ءَ آجو به بئیں. هیر مارا میران شوهاز کنگی ات. درگاه ءِ تها لنگرجاهے است ات که ادا درهیں پکیر ءُ ملنگ، وار ءُ لنگڑیں مردم هیراتی شام کنگ ءَ ات انت. ما چه همے ملنگاں پرس ات که "میران کُج ءَ انت؟” همیشانی تها یکے ءَ پسو دات که "میران کجام، کامریڈ؟؟؟” من نه زانتگ ات که ملنگ هم میران ءَ وتی دوزواه ءُ سنگت زان انت که کامریڈ ءِ پنام داتگ اش. هیر من جواب کت که "او…. کامریڈ”
واجه ءَ دست شار ات "که آ نیمگا” ما درهیں سنگت هما نیمگا شُت ایں تها گند ایں که چاگرد دوت انت، شِیک آس ءَ انت، سُلپی دیتُکا انت. ملنگ دمے جن انت ءُ اوگامے چیست کن انت. ءُ کش گور ءِ دگه موالی جواب تَرّین انت. همیشانی توکا توک من دیست که مردے نیشتگ سرکل دیگ ءَ انت. چم ئی سُهر انت، مید بُنژ ءَ بانژ انت. سیائیں لانکیگے بڈا انت ئی ءُ درهیں ملنگاں انسان دوستی ءِ درس دیگ ءَ انت. ما انگه نزیکتر بوت ایں ته گند ایں که واجکار میران انت که چوش انت. ما پیسر ءَ چه مُلور اِتیں نوں گُشئے ما نیم مرگ بوت ایں. دل ءِ دریکگ اوشتات انت، چم ارسیگ بوت انت مارا هما درهیں ندارگ چماں آتک انت که بیگاهے وهد ءَ، بول پٹّ ءَ، میران ءَ مدام نشتگ ءُ نشه ایر جتگ. وتی چاگرد چه اے سیلکاری ءَ رکینگ ءَ په جُهد کتگ. بلے مرچی میران ملنگانی کامریڈ انت. هیر میران ءَ که مارا دیست آئی ءِ هم چم ارس بوت انت. انچو سما بوهگ ءَ ات که آ کوپگے شوهاز ءَ انت که دل پُرّ ءَ به گریت. من گامے دیما شُتاں، میران امبازاں زرت. میران ءَ منی گْورجیگ گوں ارساں شُشت. گریوگ ءُ هیسکارگانی دارگ ءَ پد میران ءَ مارا کُنڈے ءَ برت ءُ دیوان ئی بندات کُت.
سنگتے ءَ جُست کت که "تو نشه ءِ بلائیں هلاپداریں مردمے بوتگ ئے، گڑا تو چے پیم اے دوزه ءَ سوچگ ءَ ئے؟؟” میران ءَ ارس پهک کت انت ءُ گشت ئی ” واکی من نشه ءِ بلائیں هلاپداریں مردمے بوتگ آں ءُ تنیگه هم من هما پگر ءِ واهنداں. ترا یات بیت که ما وتی دمگ ءَ درهیں نشه بند کت انت. چنت سال ءَ داں مئے هلک ءَ ٹالے سگریٹ نیست ات. ما سک سوبین ات ایں. درهیں جهان ءِ مهلوکاں مئے هلک گَلات، مئے توسیپ کُت که مئے اوبادگ چه اے سلگت ءَ رکّتِگ انت. بگندئے مارا چماں گیپت، مئے تپاکی هلاس بوت. مئے دلانی تها کینگ ءُ کَستاں جاگاه کُت. پدا لهتے بئیپاری ءُ باجوئیں مردماں سوب کت. استمانی چانیگ پنڈاں یک په یک ءَ هرکس ءَ را زرّ ءِ لب دات ءُ هیالی دگنیا ءِ شاه کت. هرکس که نزور ات آیانی پیشبندیانی بهر بوت. سبک سبک ءَ اے چانیگ پنڈ یک هدے داں سوبمند بوت انت. بلے من ءَ اے گپ ءَ انچو بژنیگ نه کت که شمئے وڑیں سنگتانی هاموشی ءَ کُت. پرچه که آ نزانتکاریں سر ات انت بلے شما اے ریپک ءُ هنراں سرپد ات، شمئے هاموشی من ءَ اوپار نه بوت. من ءَ داں وسے است ات من جهاک کُت، کوکار کُت بلے نوں مئے چاگرد بے سمائی ءِ جمبراں انگر کتگ ات بس واری ءُ بزگی ءِ هَور پشت کپتگ ات پمیشکه من وت ءَ چه شمارا گیسته کت ءُ آتکاں اے ادیراهانی سر ءَ په وت ءَ راهے شوهازگ ءَ……. بلے یک گپے ءَ چه من ایمناں که من ءَ رند اے ادیراه ءِ منجار کس نه بیت. داں من زندگاں من وتی اوبادگاں اے سلگت ءَ چه دور دارگ ءِ جُهد ءَ مُهکم داراں بس شما میتگ ءَ رکین ات.”
من ءَ میران اے جاوراں شات نه بوت. من میران پدا منت کُت، "میران جان… تو واننده ءُ زانتکاریں مردمے ئے، تو مارا اے ملنگی دروشم ءَ شات نه بئے، ءُ پدا آس گوں آس ءَ چون توسگ بیت؟ تو باید نشه ءَ یله کن ءُ پدا هما میران بئے که چاگردی جُهدکارے بیتگ. ما هر گام ءَ تئی همراه ایں. بس تو کمو هاٹیگ ءَ مُهکم کن من زاناں که تو چه اے سلگت ءَ درکائے…” من ءَ هوار درهیں سنگتاں میران منت کُت که میران پدا مئے همراه به بیت ءُ چه نشه ءَ دور به بیت. بلے میران چه چاگرد ءَ دلپروش ات. وت ما وتی ناتپاکی ءَ سنگت دلپروش کتگ ات. میران ءَ پسو کُت ” من چه شمارا ناوش نیاں، بلے اے گپ راست انت که مئے بدواه مئے چاگرد ءِ تها پُترتگ. آ مارا تها چه هُورک کنان انت. آ بادشاهی لبّ ءَ مئے اوبادگاں نشه ءِ بها ءُ بزیر نیمگ ءَ تیلانک دیان انت. همرو یک نوکیں پندلے سازگ ءَ انت ءُ ما وت ما وتی کست ءُ کینگاں چه درآیگ ءَ نه ایں. شما من ءَ بِل ات، من وَ یک نا سرجمیں جِندے آں، نیم مرتگاں ءُ نیم مرگی آں. بلے چاگرد ءِ رکینگ شمئے سر ءَ فرض انت. مئے چاگرد یک بوجیگ ئے که سودراں جتگ، ایشی ءِ تهتگاں مٹ کن ات، ایشی ءَ پلگار ات ءُ موش کن ات، که شمارا زِر ءَ بُرت به کنت اگاں نا ما بلائیں بوجیگ تیاب دپ ءَ بُڈّگ ءَ دیستگ انت. مئے چاگرد هم دیر نه کنت.”
مارا داں وسے است ات ما میران منت کُت بلے میران چه مارا گیشتر پوته ءُ داناکتر ات. ما میران ایمن کُت نه کت. بلے میران ءَ مارا مکسدے دات که چاگرد مارا رکّینگی انت. نشه مئے اوبادگاں بربادی نیمگ ءَ تیلانک دیان انت. ما په دو کلدار ءَ وتی پدریچاں زندگ ءَ دوزاه ءِ تها چگل دیان ایں. استان ءُ آئی چانیگ پنڈ مئے تباهی ءَ په جهاڑی انت بلے ما تنیگه وتی رکینگ ءَ په ساڑی نه ایں. گُمان بیت که ما همے ودار ءَ نشتگ ایں که کدی اے آس ءِ پتریشّگ مئے پیژگاه ءَ به کپ انت گڑا ما هوش کن ایں. بلے انچو که میران ءَ گُشت، مئے چاگرد یک بوجیگ ئے که سودر ءَ جتگ، اگاں ما ایشی ءِ تهتگ مٹ نه کُت انت، مُشت ءُ موش نه کت گڑا آ روچ دور نه انت که ما تیاب دپ ءَ بڈ ایں ءُ مئے جون نشه ءِ چولانی لئیبوک بنت.