زیک هورگْواری ءَ که داشتگ ات گڑا ناکو الو لوگ ءَ چه درآتک که میتگ ءِ جاوراں چاراں که هور ءَ رند میتگ چون انت. ناکو میتگ ءِ دمک ءُ دگاں چارگ ءَ ات ءُ بے سمائی آئی دپ ءَ چه "الله اکبر” درآیگ ءَ ات.
لهتے گونڈواں ناکو دیست آتک انت ناکو نیمگ ءَ که گوں ناکو ءَ گپے جن ایں. یک گونڈویے ءَ گُشت،
” ناکو اِدا تو چے شوهاز ءَ ئے؟ هور ءِ شریں ندارگاں بیا من ترا وتی گوانکو ءَ چه پیشداراں، بچار کراچی هور ءَ رند چون انت!”
گونڈل ءَ اکس ءُ تامرانی پیشدارگ بندات کت. ناکو الو چاریت اکسے ءُ گوشیت "الله ءُ اکبر….. سبحان الله….. الله ءِ قدرت…. وهد ءَ چو نه بوتگ”. گْوَنڈُو اجکّه بوت ءُ ناکو ءَ جُست ئی کت ” وهد ءَ چے نه بوتگ زانا که نوں بوهگ ءَ انت؟؟”
ناکو پدا گوں تامُراں دلگوش انت، "سبحان الله… الله اکبر… وهد ءَ چو نه بوتگ”
گونڈو; ناکو وهداں چے نه بوتگ که اے رندی بوتگ؟؟
ناکو الو: ” چاه ءِ هور ”
گونڈو: اجکهی گالوار ءَ، "چے چاه ءِ هور؟؟؟”
ناکو الو: ” هو نا چاه ءِ هور…. منی هیال ءَ من بلوچی کنگ ءَ آں…. تو اے تامر تها نه گندگ ءَ ئے ؟ کراچی ءِ دمک ءُ دگ، شیری چاه ءَ چه جوش جنگ ءَ انت… سبحان الله… هدا ءِ قدرت… وهد ءَ چو نه بوتگ”